Το Κρασί ως Αρχείο Συναισθημάτων

Μπορεί ένα κρασί να “θυμάται” για εμάς;

Υπάρχουν αρώματα που μόλις τα μυρίσεις, επιστρέφεις σε έναν συγκεκριμένο τόπο, χρόνο ή άνθρωπο. Ένα καλοκαίρι στην Πάρο. Ένα δείπνο που έκλεισε με ένα φιλί. Μια γιορτή, μια απώλεια, μια αρχή. Όλα χωρούν σε μια γουλιά κρασί. Αλλά πώς γίνεται αυτό; Πώς ένα ποτό μπορεί να λειτουργήσει σαν αρχείο συναισθημάτων;

Η μνήμη μέσα σε ένα ποτήρι

Το κρασί δεν είναι απλώς αλκοόλ. Είναι αρώματα, γεύσεις, ιστορίες, έδαφος, χρόνος και κυρίως: συναίσθημα. Κάθε φορά που ανοίγουμε ένα μπουκάλι που έχουμε συνδέσει με μια στιγμή, ξυπνάει ένα μικρό αρχείο στη μνήμη μας. Το άρωμα από ροδάκινο σε εκείνο το Μοσχοφίλερο που πίναμε στην αυλή της γιαγιάς ή η γήινη αίσθηση ενός Ξινόμαυρου που μας συντρόφευσε σε μια δύσκολη συζήτηση, δεν είναι τυχαία. Ο εγκέφαλος συνδέει τις μυρωδιές με αναμνήσεις πιο γρήγορα απ’ ότι με λέξεις ή εικόνες. Έτσι, κάθε κρασί που πίνουμε σε μια σημαντική στιγμή "καταγράφεται" μέσα μας.

Μπορούμε να εμφιαλώσουμε μια στιγμή;

Η ιδέα είναι ρομαντική αλλά και πολύ αληθινή. Αν σκεφτείς ότι κάθε κρασί είναι μοναδικό, φτιαγμένο από συγκεκριμένο σταφύλι, σε συγκεκριμένο τόπο, σε συγκεκριμένο έτος, τότε ναι, κάθε μπουκάλι είναι ένα στιγμιότυπο. Όχι μόνο για τον παραγωγό του, αλλά και για εμάς που το επιλέγουμε να το ανοίξουμε σε μια συγκεκριμένη περίσταση.

Πολλοί συλλέκτες κρασιών - όχι απαραίτητα επαγγελματίες - διατηρούν στην κάβα τους μπουκάλια που αντιστοιχούν σε γεγονότα: ένα κρασί που άνοιξαν όταν γεννήθηκε το παιδί τους. Ένα άλλο από τον γάμο τους. Ένα κρασί που δεν άνοιξαν ποτέ αλλά το κρατούν “για μια επανασύνδεση που δεν ήρθε”. Το κάθε μπουκάλι γίνεται τότε ημερολόγιο. Όχι με μελάνι, αλλά με αλκοόλ, με μνήμες και σιωπές.

Το κρασί ως ημερολόγιο ζωής

Η έννοια της κάβας-ημερολογίου δεν είναι καινούρια. Σε πολλές οικογένειες, ιδιαίτερα στις μεσογειακές κουλτούρες, η διατήρηση κρασιών για ξεχωριστές στιγμές είναι κάτι που περνάει από γενιά σε γενιά. Σκέψου ένα παλιό Bordeaux του '85 που περιμένει έναν γάμο ή ένα Σαντορινιό Ασύρτικο που “φυλάχτηκε” για την αποφοίτηση του παιδιού. Αυτά τα κρασιά αποκτούν συναισθηματική αξία. Δεν είναι πια μόνο κρασί. Είναι η αναμονή. Είναι η ελπίδα. Είναι η ανάμνηση.

Κάποιοι πηγαίνουν και ένα βήμα παραπέρα: γράφουν σημειώσεις πάνω στα μπουκάλια ή κρατούν ημερολόγια δίπλα στην κάβα τους με τίτλους, όπως “Η βραδιά που μετακομίσαμε” ή “Το πρώτο ραντεβού”. Κάθε φορά που ανοίγουν το μπουκάλι, θυμούνται όχι μόνο τη γεύση αλλά και πως ένιωθαν εκείνη την ημέρα. Το κρασί με αυτόν τον τρόπο γίνεται κάτι σαν φωνογράφος των συναισθημάτων.

Κλείνοντας… με μια γουλιά ανάμνησης

Δεν μπορούμε ίσως να εμφιαλώσουμε ένα συναίσθημα αλλά μπορούμε να το συνδέσουμε. Να το θυμόμαστε κάθε φορά που ανοίγουμε εκείνο το Syrah που πίναμε με τον μπαμπά. Εκείνο το ροζέ του πρώτου καλοκαιρινού έρωτα. Το παλιό Merlot που ανοίξαμε μόνοι μας, ένα βράδυ που θέλαμε να μας φροντίσουμε.

Το κρασί δεν είναι ποτέ απλώς κρασί. Είναι το σώμα που θυμάται, η ψυχή που νοσταλγεί, το στόμα που λέει ιστορίες χωρίς λέξεις.

Σε έναν κόσμο που όλα τρέχουν, ίσως είναι παρηγορητικό να ξέρεις ότι κάπου, σε μια φιάλη, υπάρχει μια στιγμή σου. Ασφαλής, ώριμη, έτοιμη να ξαναζωντανέψει.